Dr Marcin Zagórski realizuje badania w Zakładzie Teorii Układów Złożonych na Wydziale Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swojej pracy używa modeli komputerowych wspartych danymi eksperymentalnymi by zrozumieć jak organizmy żywe przetwarzają informację w trakcie swojego rozwoju. Do Polski wrócił po 5-latach pobytu za granicą, by w ramach uzyskanego grantu stworzyć własną grupę badawczą. Aktywnie działa na rzecz popularyzacji nauki, przez kilka lat prowadził warsztaty z fizyki dla uczniów szkół ponadpodstawowych, organizuje konferencje naukowe i wygłasza wykłady popularnonaukowe.

System GPS a rozwój organizmu wielokomórkowego

W naszych ciałach jest blisko 40 bilionów komórek. To jest ogromna liczba, a wszystko zaczyna się od jednej zapłodnionej komórki. Komórki dzielą się zwiększając swoją liczebność, ale to co jest niesamowite to jak z tej jednej, powstają ich biliony, które różnią się kształtem, rozmiarem oraz pełnioną funkcją. Co więcej komórki dokładnie wiedzą gdzie, kiedy i jaką funkcję mają pełnić. Skąd komórki czerpią tę wiedzę? Czy komórki mają dostęp do odpowiednika systemu nawigacji satelitarnej pozwalającego im określić swoją pozycję w rozwijającej się tkance? W swoim wystąpieniu odpowiem na to pytanie przyglądając się między innymi rozwojowi rdzenia kręgowego. Przedstawię również najnowsze osiągnięcia pozwalające śledzić rozwój organizmu na poziomie komórkowym. Na zakończenie, pokażę jak zrozumienie mechanizmów pozwalających komórce określić swoją pozycję w tkance, może pomóc w projektowaniu terapii odbudowujących zniszczone tkanki.

Mgr inż. Leszek Nowak, pracownik Zakładu Technologii Informatycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Naukowo zajmuje się analizą przetwarzaniem obrazów i wzorców w kontekście wczesnego wykrywania nowotworów skóry. Na jego zajęciach można poznać rozmaite aspekty produkcji gier poczynając na animacji kończąc na symulacji.

Hobbystycznie stworzył już ponad 20 tytułów do szuflady. Aktualnie rozwija komercyjną produkcje Lumencraft gdzie stara się wykorzystać wszystkie swoje umiejętności.

Jak zacząć tworzyć gry I czy warto?

W trakcie spotkania opowiem o mojej przygodzie z tworzeniem gier. Zaprezentuję swoje małe projekty, które pozwoliły mi rozpocząć i zgłębić rozmaite aspekty produkcji gier.
W subiektywny sposób odpowiem na pytanie „jak zacząć i czy warto?”.

Dr Jeremi Ochab pracuje naukowo w Zakładzie Teorii Układów Złożonych (czymkolwiek one są) na Wydziale Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prowadzi badania skupiające się na metodach analizy danych, neuronauce, jak również na stylometrii i lingwistyce ilościowej. Jego obecne zainteresowania naukowe związane są z interdyscyplinarnymi zastosowaniami narzędzi matematycznych (analizy sieci złożonych, analizy szeregów czasowych, teorii macierzy losowych) i uczenia maszynowego. Sprawdza, co mają w głowach ludzie, myszy i muszki owocówki. Od zeszłego roku uczestniczy w badaniach pt. "Biologicznie inspirowane sztuczne sieci neuronowe".

 
Kiedy dr Ochab nie jest doktorem, to bywa magistrem anglistyki, a przy tym początkującym tłumaczem. Przełożył m.in. książki popularnonaukowe Neila deGrasse'a Tysona "Astrofizyka dla zabieganych", Helen Czerski "Burza w szklance wody. Fizyka w życiu codziennym" czy Randalla Munroe "Tłumacz rzeczy, złożone sprawy w prostych słowach".

Dr Urszula Pajdosz-Śmierciak pracuje na stanowisku asystenta w Zakładzie Radioastronomii i Fizyki Kosmicznej Obserwatorium Astronomicznego Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UJ. W swojej pracy naukowej zajmuje się głównie obserwacjami w zakresie radiowym, w tym badaniem niskoczęstotliwościowej i wielkoskalowej emisji synchrotronowej związanej z supermasywnymi czarnymi dziurami rezydującymi w centrach aktywnych galaktyk.

 

Czarna dziura na talerzu – czyli jak powstało zdjęcie supermasywnej czarnej dziury w galaktyce M87

Możliwość wyodrębniania detali danego obiektu niebieskiego – zdolność rozdzielcza – zależy od długości fali na jakiej go obserwujemy oraz od wielkości apertury naszego teleskopu. Im większy teleskop – tym lepiej, jednak na pewnym etapie obecna inżynieria stawia przed nami ograniczenia nie do pokonania.

Co można by osiągnąć, gdyby powstał teleskop wielkości Ziemi?

Dokładniej rzecz biorąc – radioteleskop, którym za pomocą (wartej pierwszej Nagrody Nobla za odkrycia astronomiczne) interferometrii radiowej bezpośrednio zaobserwowano supermasywną czarną dziurę w centrum pobliskiej, aktywnej galaktyki M87 w - do tej pory nieosiągalnej - skali horyzontu zdarzeń.

Jak to zrobić i czym właściwie są aktywne jądra galaktyk?

Co może radioastronomia czego nie może optyka i na czym polega synteza apertury?